Ana roso sing dicundhaki,
Ana raos sing diumpet-umpet,
Kapingin nyebut tresna,
Nanging sambate mung dadi prahara.
Ati iki ngarepke legan,
Nanging sing katon mung kosong tanpa panglipur,
Ketoke ana kebak janji,
Nanging sak jerone mung dudu saka mring ati.
Biso kowe kuwi kuncara marang awake dhewe?
Ngucap jujur marang roso sing nduwurake,
Ojo sampe ati dadi saksi
Sing direndhem ing pepeteng nganti mati.
Dadio sak jerone sing jujur,
Nadyan kandel ing loro nanging ana roso tenan,
Mbok ojo mblenjani, ojo nata sak penemuan,
Kangge ati sing biso bebarengan.
Ketimbang kowe urip ono gorohan,
Batin murung, ati dadi papan kaduk dukan,
Mending mbolak-balik mbok pikiren,
Apa roso lan atimu kuwi pancen bebarengan
cerpen nya bagus dan menarik.👍👍